จักรยานริมน้ำวัง...วันอาทิตย์ยามเย็นกับชีวิตที่เชื่องช้า

ผมเคยคิดว่าตนเองจะเอาชนะธรรมชาติได้...

ในตอนเด็ก มีการ์ตูนอยู่เรื่องหนึ่งที่ตัวเอกพยายามฝึกมองรถไฟที่วิ่งไปด้วยความเร็วสูงและเชื่อเอาเองว่า ถ้าเค้าสามารถมองได้ทันเห็นใบหน้าของคนที่นั่งในขบวน และฝึกจนชำนาญ การเป็นนักชกของเค้าจะประสบความสำเร็จเพราะจะมองเห็นและหลบหมัดของคู่ต่อสู้ได้ทัน อาจเป็นเรื่องที่จริงก็ได้และถ้าเป็นเรื่องจริง เค้าคนนั้นก็คงจะดูหนังไม่ค่อยสนุก รวมไปถึงโทรทัศน์ที่ภาพจะกระพริบดับติดๆอยู่ตลอดเวลา

ในตอนเป็นวัยรุ่น หลายคนรวมทั้งผมด้วย เรามักจะขับรถเร็วๆให้ไปถึงที่หมายได้ก่อนคนอื่นๆโดยไม่สนใจว่าข้างทางจะสวยงาม หรือมีอะไรที่น่าสนใจและเราอาจจะพลาดการพบเจอสิ่งที่ดีๆระหว่างทางได้เพราะการใช้ชีวิตในแบบที่ฝรั่งเรียกว่า  "Life in the fast lane"

มนุษย์ส่วนใหญ่คงพยายามเป็นเช่นนักชกในการ์ตูนเรื่องนั้น หลายสิ่งในโลกเราตอนนี้ถึงได้กลายมาเป็นอย่างที่เราต้องหันกลับมาตั้งคำถามอย่างทุกวันนี้... ชีวิตเราเร็วไปหรือเปล่า?

เราเบื่อการเดินทางที่ชักช้า เราเบื่อการฟังเสียงรอบข้างโดยเฉพาะที่ดังมาจากคนที่เดินช้ากว่าเรา เราเบื่อสิ่งที่เป็น Analog แล้วผละไปสู่ความเป็น Digital ด้วยใจจดจ่อ และคนส่วนใหญ่ก็จะไม่สนใจชีวิตที่เร็วขึ้นๆๆอย่างผิดธรรมชาติแบบทุกวันนี้ ตราบใดที่ฟันเฟืองแห่งชีวิตของเค้ายังหมุนได้อยู่

ที่พูดมายืดยาว ก็แค่อยากจะเกริ่นนำสักหน่อย ก่อนจะพูดถึงเรื่องการหาโอกาสปั่นจักรยานแบบไม่เร่งรีบริมน้ำวังของผมและภรรยา และอีกหลายๆคนในจังหวัดเล็กๆนี้ การที่วันหยุดมาถึงและเรามีเวลาพอที่จะออกไปปั่นจักรยานจากบ้าน เลาะเลียบริมแม่น้ำวังฝั่งโรงเรียนวิชชานารี ผ่านด้านหลัง รพ.แวนแซนต์วู๊ด (ซึ่งแทบจะไม่มีรถใหญ่วิ่งเลย จะมีก็แต่รถมอเตอร์ไซค์บ้างเป็นระยะๆ)ปั่นไปเรื่อยๆจนถึงกาดกองต้าแล้วเลยไปถึงย่านท่ามะโอเมืองเก่านั้น ช่างเป็นความสุขเสียจริงๆสำหรับคนที่เริ่มชื่นชอบกับชีวิตที่เชื่องช้า หลังการปิดร้านที่จตุจักรอันวุ่นวายแล้วหันมาใช้ชีวิตที่นี่เป็นหลัก

การปั่นจักรยานสำหรับเราสองคนที่นี่ ทำให้เราได้หาเรื่องออกกำลังกายมากขึ้น ได้เห็นทิวทัศน์จากอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำวังในแบบเย็นๆใจ อยากจะแวะตรงไหนก็จอดได้ทันที ก่อนจะไปหาอะไรกินกันในเมืองแล้วก็ปั่นกลับเพื่อย่อยอาหารให้หมดไป เสียอย่างเดียวเส้นทางที่ปลอดภัยสำหรับจักรยานแบบเส้นทางนี้มีน้อยไปหน่อย นั่นทำให้เราเบื่อเป็นบางช่วง และอยากลองหาเส้นทางใหม่ แต่ก็ค่อนข้างไม่ปลอดภัยเมื่อเทียบกับเส้นทางนี้  เส้นทางที่ทั้งปลอดภัยและสวยงามแบบนี้น่าจะมีมากๆในเมืองต่างๆของประเทศที่วุ่นวายนี้เพื่อส่งเสริมให้คนหันมาปั่นกันอย่างจริงจัง เช่น ในเดนมาร์คหรือเนเธอร์แลนด์ ที่เราสามารถปั่นไปทำงานทั้งเช้าและเย็นได้ทุกๆวัน ลำพังในลำปางเอง หากจะปั่นเข้าไปในเมืองตามเส้นทางปกติ ต้องบอกตามตรงด้วยภาษาไม่สุภาพว่า เสียวตู..จริงๆ ยิ่งถ้ามีเด็กๆไปด้วยล่ะก้อ!!!ไม่แนะนำครับ

เส้นทางนี้ จะเริ่มต้นที่บริเวณฝายน้ำแม่วังเฉลิมพระเกียรติ หรือเขื่อนยางที่คนท้องถิ่นจะรู้จักกันดี ที่สำคัญที่นี่จะมีลานจอดรถขนาดใหญ่ที่เราสามารถทิ้งรถยนต์ไว้ได้อย่างปลอดภัย แล้วหอบจักรยานข้ามสะพานแขวนที่สวยงามของจังหวัดลำปาง ที่นี่จะเป็นหนึ่งในจุดชมวิวที่สวยงาม และเหมาะแก่ผู้ที่ชอบถ่ายรูปอย่างมากๆๆๆ จากนั้น ก็ปั่นเลียบฝั่งแม่น้ำไปเรื่อยๆ โดยเราสามารถแวะกินอะไรข้างทางได้หากต้องการ แต่จุดที่ของกินมีให้เลือกมากมายนั้น จะอยู่แถบกาดกองต้าและบริเวณโดยรอบ ต้องลองกันดูครับ เพราะบางเจ้าคนว่าอร่อย เราอาจไม่ชอบก็ได้ จากนั้น ก็ข้ามสะพานอีกครั้งเป็นสะพานปูนขนาดเล็ก ข้ามได้เฉพาะรถสองล้อ

โดยจุดนี้ เราสามารถตรงเข้าไปยังกาดกองต้าได้ หากเป็นช่วงเย็นวันเสาร์ และอาทิตย์จะมีของกินเต็มไปหมด แต่เราต้องจูงรถเอาครับ ห้ามขี่โดยมารยาท จากนั้นก็กลับมาที่สะพานแล้ววิ่งเลาะแม่น้ำฝั่งเดียวกับกาด ไปเรื่อยๆจนเจอสะพานรัษฎา ลอดใต้ไปจนเจอสะพานช้างเผือกก็ข้ามไปอีกฝั่ง (ฝั่งนี้ ก็มีร้านอาหารอร่อยๆหลายร้าน รวมถึงกาดหัวขัว (ตลาดหัวสะพานรัษฎา) ซึ่งเราสามารถแวะซื้อของกินได้แต่ต้องระวังรถหายด้วยหากเป็นจักรยานไฮโซ สำหรับของผมจักรยานโลโซ...ไม่น่าห่วงครับ)  แล้วก็วนกลับมาทิศเดิมจนเจอสะพานเล็กสำหรับรถสองล้อ แล้วก็ขี่กลับเลียบแม่น้ำมาทางเดิมจนเจอเขื่อนยาง เป็นอันจบทริป

ถ้าได้มีโอกาสมาลำปาง อยากให้หาเวลามาลองปั่นกันตามเส้นทางนี้ดูนะครับ รับรองจะติดใจ...

สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม: สามารถแวะเข้าไปที่ลิ้งค์ www.happylampang.com ได้เลยเพื่อหาข้อมูลจากคนในท้องถิ่นครับ

กาดกองต้า อีกด้านหนึ่งที่น่าค้นหาของลำปาง

"กาดกองต้า" สถานที่ยอดฮิตสำหรับคนต่างจังหวัดที่ได้เดินทางขึ้นเหนือมาแอ่วลำปาง ว่าแต่มันแปลว่าอะไร ถ้าแปลเหนือเป็นไทย ก็น่าจะเป็นตลาดริมน้ำ  (ซึ่งหลายคนอาจจะดูไม่ออกเพราะที่นี่จะจัดเป็นตลาดนัดเฉพาะช่วงหัวค่ำเป็นต้นไปของทุกวันเสาร์และอาทิตย์เท่านั้น จึงไม่ใคร่มีใครได้เห็นทิวทัศน์ริมน้ำวังของย่านกาดนี้เท่าใดนัก)

บรรยากาศของกาดกองต้าในยามเช้า ที่เห็นเด่นเป็นสง่านั้นคือ ตึกบ้านแม่แดง

ที่นี่เป็นตลาดจริงๆของชาวเรือรวมถึงชาวลำปางในย่านนั้นในอดีต
เป็นแหล่งรวมตึกรามร้านค้ามากมายในยุคที่ลำปางกำลังสร้างบ้านแปงเมืองขึ้นมาในด้านเศรษฐกิจ ในฐานะที่เป็นศูนย์กลางการทำไม้ในภาคเหนือรวมถึงศูนย์ส่งสินค้าบางอย่างที่หาได้ยากในภาคกลางโดยมีการขนส่งทางน้ำเป็นหัวใจหลัก ก่อนที่จะลดบทบาทลงเมื่อยุคเส้นทางรถไฟได้วางรางมาถึงสถานีลำปางและสร้างต่อทะลุอุโมงค์ขุนตานไปยังเชียงใหม่ในที่สุด

น้ำท่วมใหญ่และซุงเกลื่อนท้องน้ำแม่วัง พศ.2463  ที่มา คุณสุวภรณ์ ชูโต (ด้านหลังไกลๆจะมองเห็นสะพานรัษฎาภิเศก)

ในยุคที่ผมยังเด็กๆนั้น ยังจำบรรยากาศได้ดีในช่วงปิดเทอมที่ทุกปี แม่จะส่งไปอยู่ที่กาดกองต้า(อยู่กับผู้ใหญ่ที่ท่านนับถือมากและเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ในย่านกาดกองต้าที่คนรุ่น 50 (เรียกให้เท่เหมือนรุ่นกางเกงยีนส์ แต่จริงๆก็คือ 50ปีขึ้นไป) น่าจะจำชื่อ คุณยายกิมฮวย ยะตินันท์ คนนี้ได้ ) ซึ่งในตอนนั้น ไม่ค่อยสนุกและคึกคักเหมือนอย่างในตอนนี้ เพราะเป็นช่วงที่การค้าของยุครุ่งเรืองค่อยๆหมดเลือนหายไปจาก
ผู้คนในย่านนั้น ตึกรามบ้านช่องห้องแถวในตอนนั้น น่าจะเป็นเหมือนกับที่พักอาศัยในยามค่ำ และตึกโบราณหลายๆแห่งก็เป็นตึกร้างไร้คนอยู่อาศัยและเหลียวแล

อะไรที่เคยรุ่งเรืองก็ย่อมมีเสื่อมสลาย และเมื่อมีเสื่อมสลายก็อาจมีวันกลับมาฟื้นฟูได้เช่นกัน แม้จะไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนเช่นกาลก่อนนั้น กาดกองต้าก็เช่นกัน ผมยังจำบรรยากาศเมื่อวันเปิดกาดในช่วงหัวค่ำของ
หลายปีก่อนได้ เพราะตอนนั้น เราได้รับเชิญให้ไปร่วมขายสินค้าโดยไม่ต้องเสียค่าพื้นที่ ในตอนนั้น คนที่เดินส่วนใหญ่ก็มาจากในพื้นที่เมืองลำปางนี่ล่ะครับ ช่วยกันกิน ช่วยกันซื้อ ช่วยกันใช้ ตึกโบราณหลายๆหลังก็ได้ลูกหลานของเจ้าของบ้านช่วยกันชุบชีวิตขึ้นมาใหม่ สินค้าที่วางขายก็ปรับเปลี่ยนไปตามสภาพ และยุคสมัย (แม้จะไม่คลาสสิคอย่างที่ใจหลายคนอยากให้เป็น) ส่วนเราก็เลิกขายไปเพราะเป็นสินค้าที่หนักและขนไปลำบากไม่คุ้มทุน ไม่เหมือนที่คนหนุ่มๆที่พยายามสรรหาสินค้าใหม่ๆทั้งที่เป็นงานคิดสร้างสรรค์และสินค้าในท้องถิ่นรวมถึงสินค้าเบ็ดเตล็ดทั่วๆไปที่ยังดำเนินการขายต่อ และก็เพราะคนค้าขายรุ่นใหม่ๆเหล่านี้ล่ะครับ ที่ทำให้กาดกองต้าสามารถเปิดขายได้ทุกอาทิตย์จนเป็นที่รู้จักในระดับประเทศดังเช่นทุกวันนี้ น่าชื่นใจครับ

ลายฉลุไม้เป็นชื่อ หม่องโง่ยซิ่น เจ้าของผู้สร้างอาคารหลังงามแห่งกาดกองต้า

ทุกวันนี้ กาดกองต้าอยู่ในโปรแกรมทัวร์ของหลายๆคนเมื่อต้องการมาแวะเที่ยวลำปาง เมือง"เวียงละกอน" ไก่ขันแห่งนี้ และถ้าจะให้แนะนำเที่ยวผมก็พอจะสรุปออกมาได้ประมาณนี้

-หาโอกาสมาพักที่ลำปางสักคืน สองคืนเพื่อซึมซับบรรยากาศเก่าๆของเมืองแก่ๆแต่อบอุ่นไม่แพ้ใครแห่งนี้ ที่พักก็อาจจะเป็นที่ ริเวอร์ไซด์ เกสเฮ้าส์ หรือ ที่อคัมย์สิริก็ใช้ได้ครับ

-หากพักที่ ริเวอร์ไซด์ ก็สามารถเดินมาเที่ยวที่นี่ได้โดยไม่ต้องขับรถให้เสียเวลา เพราะอยู่ใกล้กัน ในย่านนั้น ก็มีอาหารให้เลือกรับประทานได้หลากหลายแบบ ราคาและบรรยากาศ ที่สำคัญทุกร้านราคาคุ้มกับเงินที่เสียไปครับ
                -ร้านข้าวต้มบาทเดียว บรรยากาศบ้านเก่าอยู่ใกล้กาดมาก
                -ร้านอาหารเหนือ เชลล์ชวนชิม แม่แห ต้องลอง
                -ร้านนิวทะเลเผา สำหรับคนที่ขาดอาหารทะเลไม่ได้ แม้มาไกลถึงกว่า 600 กิโล
                 รสชาติใช้ได้ แต่ความสดคงต้องแพ้ระยะทางล่ะครับ
                -ร้านผัดไทยและอาหารตามสั่งป้าฟอง คุณภาพดี ราคาประหยัดสำหรับนักเดินทางวัยเยาว์
                -ร้านข้าวต้มบาทเดียวป้าแข ถ้าบรรยากาศไม่ได้เป็นสิ่งที่คุณแคร์ แต่รสชาติ ราคาคุ้มค่า
                 และความอบอุ่นจากลูกค้าที่แน่นขนัด (หลักประกันความอร่อย) คือสิ่งที่คุณต้องการ
                -ร้านริเวอร์ไซด์  อาหารหลากหลายสไตล์ โดยเจ้าของเดียวกับริเวอร์ไซด์ เกสเฮ้าส์

-ในตอนเช้า หาโอกาสมาทานบะหมี่เกี๊ยวหน้าไปรษณีย์ การันตีโดยวลี "บะหมี่นี้ที่ผมฝันถึง" ของลุงหม่อมถนัดศรี น้ำซุปอร่อยมากครับ หรือจะเดินไปแถววัดสวนดอก ลองชิมข้าวหน้าเป็ด โจ๊กฮ่องกง
ที่ปรุงโดยคนฮ่องกงแท้ก็อร่อยไม่แพ้กันครับ

วิหารภายในวัดเกาะวาลุการามที่รูปทรงต่างจากรูปแบบล้านนาทั่วไป มีความสวยงามแปลกตา และภาพบรรยากาศภายในวัด

-จากนั้น ก็หาเวลาสักหน่อย เพื่อเดินชมความงามของกาดกองต้าในยามเช้า ประเดิมด้วยไหว้พระที่วัดเกาะวาลุการาม จากนั้นซึมซับรายละเอียดบ้านโบราณที่แต่ละหลังบรรจงสร้างโดยคหบดีในยุครุ่งเรืองของกาด ที่ขาดไม่ได้คือ การถ่ายภาพเป็นที่ระลึกกับสะพานเก่าแก่ของลำปาง "สะพานรัษฎา" หากมีเวลาพอเหลือ ก็เดินแอ่วกาดหัวขัว (ตลาดหัวสะพาน) เท่านี้ ก็ได้มีเรื่องไปเล่าเกี่ยวกับลำปางได้ไม่รู้ลืมแล้วล่ะครับ

สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม: สามารถแวะเข้าไปที่ลิ้งค์ www.happylampang.com ได้เลยเพื่อหาข้อมูลจากคนในท้องถิ่นครับ